Station to Station

Πού είχαμε μείνει; Α ναι.

Μονπελιέ
Μασσαλία
Θεσσαλονίκη
Ηράκλειο
Θεσσαλονίκη
Γιάννενα
Θεσσαλονίκη
Μασσαλία
Μονπελιέ
Λυόν
Γενεύη
Λωζάνη
Γενεύη
Μονπελιέ
Μπορντώ
Εντάι
Σάν Σεμπαστιάν
Εντάι
Μπορντώ
Μονπελιέ φτου και βγαίνω.

Ναι αναγνώστη μου, φέτος το δούλεψα χοντρά το ταξίδι. Σε σημείο που να θέλω να γυρίσω σπίτι και να πάω στη δουλειά. Όχι για πολύ βέβαια, έτσι; Μην καλομάθουν κιόλας. Έβγαλα και μερικές φωτογραφιούλες και λέω σιγά-σιγά να τις βάλω εδώ, φτάνει να το επιτρέψει και ο μικρός που απ'ό,τι μαθαίνω περπατάει πλέον και τα κάνει όλα άνω-κάτω.

Που λες, αν προσέξεις καλύτερα την παραπάνω λίστα, θα δεις να λέει Ηράκλειο. Είπαμε φέτος να σπάσουμε το δίπολο Θεσσαλονίκη-Γιάννενα και να κατεβούμε να δούμε τα σόγια. Και είπαμε τη μια μέρα από αυτές που είμασταν κάτω να βγούμε μια γύρα.

-Και ίντα πας να κάνεις στο Λασήθι;
-Βόλτα.

Έτσι λοιπόν πήραμε το αμάξι και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς το οροπέδιο, το οποίο μου είχε καρφωθεί στο μυαλό από μια φωτογραφία που είχα δει μικρός, τότε που είχε τους ανεμόμυλους. Το ανέβασμα πραγματικά εντυπωσιακό και η κυρά από δίπλα είτε να λέει ότι θα σκοτωθούμε όποτε περνάμε από γκρέμια, είτε να μουρμουράει ότι, με τόσο κοτρώνι, αυτό δεν είναι κανονικό νησί.

Τελικά βγήκαμε πάνω και κατευθυνθήκαμε στο Τζερμιάδο για να φάμε (12 η ώρα, ντρίιιν!). Πιάσαμε κουβέντα με τους ανθρώπους που έχουν το μαγαζί, πιάσαμε κουβέντα μ'ένα ζευγάρι Γάλλων που καθόταν δίπλα, άντε βάλε κι άλλη μια ρακή, άντε και να δοκιμάσει κι ο μικρός έναν χοχλιό κι έτσι το φάγαμε ένα τριωράκι στο νερό. Στόχος μας τώρα ήταν να κατεβούμε προς τον Αγ. Νικόλαο όσο θα κοιμάται ο μικρός και από εκεί βλέπουμε τι θα κάνουμε, ανάλογα με τις ορέξεις του.

Αφήνοντας το οροπέδιο

Λίγο παραπέρα

Υποχρεωτική φωτό πυροβολημένης πινακίδας για το φολκλόρ της υπόθεσης.

Να μην τα πολυλογώ, ο μόνος που ήταν ξύπνιος μέσα στο αυτοκίνητο μετά το οροπέδιο και μέχρι να κατεβούμε στον Αγ. Νικόλαο, ήμουν εγώ. Εκεί μας είχαν πει για μια ωραία παραλία αλλά όταν φτάσαμε είδαμε ότι έχει κύμα γιατί φυσούσε βοριαδάκι. Οπότε λέμε γιατί να μη δοκιμάσουμε από την κάτω μεριά; Φυσικά όταν φτάσαμε στην Ιεράπετρα η μόνη θάλασσα που είδαμε ήταν αυτή με τα θερμοκήπια και αναγκαστήκαμε να πάμε δυτικότερα. Τελικά καταλήξαμε στο Μύρτο, όπου υπάρχει ωραία παραλία και, απ'ό,τι φαίνεται, εκτροφείο χίπηδων. Είχε ωραία ατμόσφαιρα πάντως, να θυμηθώ να ξαναπάμε.

Μετά το μπανάκι τραβήξαμε για πίσω χαζεύοντας τα βουνά της Ν. Κρήτης και πέρνωντας από την Άνω Βιάννο, την οποία πρέπει να μελετήσουμε λίγο καλύτερα την επόμενη φορά που θα περάσουμε από εδώ.

Θέα προς τα νότια.

Η νότια πλευρά του νησιού.

Σ'αφήνω τώρα με τις εικόνες του νησιού, την επόμενη φορά λέω να πάμε βουνό. Μέχρι τότε: